iç sıkıntısı

iç sıkıntısı delirtir. iç sıkıntısı intihar ettirir. iç sıkıntısı lanetler. iç sıkıntısı tıp bilmez. iç sıkıntısını doktorunuz duymamıştır. iç sıkıntısı yaşamı yaralar. iç sıkıtısı yaşamın göbek kordonunu düğümler. antonin artaud abimiz böyle açıklamış.

arada oluyo da açıp halay felan dinleyip eğleniyorum hiiiç triplenip depresyon modlarına giremem

küçükken biberli yeşil zeytinin biberini cuk diye çatalla çıkardım.şimdi ne alaka derseniz bir miktar duanın içinizdeki sıkıntıyı böyle çıkardığına şahidim

sizden başka etrafınızdakilere de dert olur. ilk başlarda iyi olmanız için uğraş verirler çünkü neşeli ve onları güldüren hâliniz iyi geliyodur onlara da. en sonunda isyan edip birer birer uzaklaşırlar, eeh benim de içimi sıktın diyerek. yalnız kalma ihtiyacı bu anlarda zirve yapar.

i̇slamla, evrim teorisiyle ilgili başlıkları görünce daha da artıyor. olum yeter. tamam tartıştınız, fikirleriniz düelloya çıktı ama bu nal dım. hadi yarın devam edin, lütfen. öpüyorum hepinizi.

tam göğsümüzdeki öküz. tam boğazımızdaki yumru. tam karnımızdaki yumruk. tam başımızdaki fil. tam çözülmüş diz bağları. tam dişlenmiş tırnak artıkları. tamamı içimizdeki sıkıntı.

i̇ç sıkıntısı diye bir şey var. sebebi yok herhangi bir nedeni yok durup dururken insanın nefesi daralır mı? kafamı klozete sokup ağlamak istiyorum.

bence bu iç sıkıntısı denen olay sustuğumuz zamanların ,üzülüpte belli etmemek zorunda olduğumuz anların,ağlayamadığımız günlerin , sevdiğimizi haykıramadığımız vakitlerin birikip bir süre sonra içimizdeki kireçlenmenin ya da tutulmanın sebep olduğu durumdur.

uzun süre içinden çıkılmayan,hayatı gözden geçirmeye sebep olan sıkıntı. birilerine açılmak istersin yapamazsın,düşünüp durursun,belki diye birini ararsın konuşamazsın.etrafa sahte gülücükler dağıtırsın ama kafanın içinde hep sorular dolaşır.

bak yine yine geliyor boğazıma doğru. bir haftadır mücadele ediyorum sen ey mahluk yapma nolursun ben seninle başa çıkamıyorum. dağıtamıyorum seni. gündüz neyse idare edebiliyorum ama gece düştü mü başlıyor çile saatleri. hayde gidip birbirimizi nasıl harcarız ona bakalım.

amına kodumun hayatı

içim sıkıldığı zaman ağlıyorum. i̇ç sıkıntımın geçmesi için 1 damla yaş düşse gözümden yetiyor. not:erkeklerde ağlar...

ne zaman sıkılsa bir bok olur hiç şaşmaz

ağlamak istiyorum ama bi sebebi yok, gözlerim akıyo sürekli ama ağlamıyorum aslında. i̇çim daralıyor kötü hissediyorum allahım hayıra yor nolur

çok şükür uzun süren beni yoran ve beni olumsuzluğa iten şeyler şu sıralar yok.. ve daha da iyisi olduğu zamanda üstesinden bi şekilde gelebilmeyi öğrendim sanırım. ama bi geldi mi insanın içini kemiren bir sıkıntı türüdür.

içine attıkların artık çok ağır gelmeye başladığında ağlamak isteyeceksin ve bunun için hüzünlü bir şarkıya ihtiyacın olmayacak güldüğün zamanda ağlaya biliyormuş insan bunj anladım bu gece

Lanet bir duygu, insanı kanser eder. (bkz: sıkılıyorum sabri bunalıyorum)

dün akşam herkesle doğum gününü kutlamışsın, sonra sabah kalan pastayla tek başına kahvaltı yapmışsın.

Merhaba Ahali. Belki bu uzun bir yazı olacak, çünkü bu hissi uzun zamandır yaşıyorum. Ve anlatıp da kimsenin omzuna yük olmak istemiyorum. O yüzden buraya yazmaya karar verdim. İsteyen okur. Ben Nisyan. Çoğu insanın "neşe saçan birisin" dediği kişiyim. Sevildiğimi hissederim, severim de. Ve benim de birçok derdim var. Sevgi her şeye çözüm olmuyor. Bunca sevginin içinde o kadar zamandır mutsuzum ki, miladını tam çıkaramıyorum. Kendimi bildim bileli mutsuzum ve iç sıkıntım da onunla berbaber. Ama bu mutsuzluk kabullenilmiş bir şey değil. Hep çabaladım biraz mutlu olayım diye. Hep mutlu olmak gibi bir hedefim olmadı ama işte çabaladım demek için çok uğraştım. Güzel bir ailem var. Bu aile kavramında arkadaş ve sevgili de dahil. Hayatımın miladını oluşturun o olayı yaşamadan önce de var olan bu iç sıkıntısı, o tarihten sonra arşa çıktı. Ne yaptıysam, nereye gittiysem kovamadım birazını bile. Çığ gibi yığıldı üstüme ve kar hiç durmuyor. Çok ses var. Son 2 senedir çok güçlü kaldığımı düşünüyorum çünkü başkası olsa benim gibi duramazdı. Ya da bana öyle geliyor ama benim en güçlü halim bu. O acıyla o kadar çok zaman geçirdim ki artık çoğu durumu hissetmedim ya da ben sallamadım. Bu güçlülük haline ben de çok şaşırdım. Ama artık dayanamıyor gibi hissediyorum. Ne yaparsam yapayım olmayacak gibi geliyor. Hayal kurmaya çalışıyorum, yok. 22 yaşında bir insanın hayalinin olmaması gücüme gidiyor. Ömrünün en güzel yıllarında ölmeyi dileyerek yaşayan biri hâline dönüştüğüme üzülüyorum. Yaşamayı en çok ben istiyorum belki de ama izin vermiyor bu iç sıkıntısı. Bu cümle kimseyi korkutmasın, hayatta kalmak için sağlam 2 sebebim var. Ama bir yerden sonra o sebepleri kaybetmekten korkuyorum. Anlık olarak şuurum giderse ben de giderim çünkü. Bunu çok iyi biliyorum. Beni bu kadar yıpratan durumun ne olduğunu çözmeye çalışıyorum. Bugün arkadaşımla aramda geçen diyalog sayesinde anladım sanırım bunu biraz da. Hassas bir kalbim var mı bilmiyorum ama bu kalp ve düşünceler beni bitiriyor.

Aniden geleni çok fena. Üzerimde bir kaybetmiştik hissi var. İçim daralıyor. Güneş de battı. Günüm de boş geçti. Daraldım sözlük

Bazen gökyüzünde anlamsızca uçan poşet görürsünüz ya. Normalde istesen uçurmaya gücünün yetmeyeceği ama uygun şartlar sağlandığında kendi kendine uçup giden. Aynı o uçan bim poşeti gibi hissediyorum. Her sanıyor ki uçmak ne güzel. Ne kadar özgür hissettiriyordur. Hatta beni de uçur diyenler bile vardı. Halbuki ne nereye gittiğim belli ne de nereye çakılacağım. Savruluyorum etki dahi edemediğim rüzgarlarda. Öylesine. Ama elbet bu da bir gün geçer ve geçtiği zaman her şey daha güzel olacak

şöyle bir durum söz konusu Ulan günlerdir normal normal nefes alıp veriyodum ben şu an kafayı yemek üzereyim. Ne nefes alabiliyorum ne de kafamın içindekini susturabiliyorum. Oksijen tüpü bulup yapışacam en son ciğerlerim rahat etsin diye. Biraz balkondan sallandım nasil iyi geldi bi de kendimi aşağı atsam pamuk gibi olurum gibime geliyor.

Bu acıyı neredeyse her gün yaşıyorum. Size tavsiyem rutin hayatınızı az da olsa değiştirin. Etkisini çok net göreceksiniz.

Aslında bu geçen bir şey değil bence birlikte yaşamayı öğrendiğimiz bir şey. Zaman zaman içimizin sıkıntısı dışımızın gürültüsünden daha yüksek ses çıkartır ve bu yüzden bu duyguyu sanki o anlarda içimiz sıkılmış gibi algılarız. Bazı iç sıkıntıları oraya öyle bir yerleşmiştir ki onları söküp atmak mümkün olmaz. Çünkü bu tür sıkıntılar hayatın veya kendimizin geri döndürülemez ve değiştirilemez bir gerceğiyle yüzleşmenin getirdiği bir sonuçtur.

Sürekli içimde bir sıkıntı var. İçimi neyin sıktığını bulsam tüm mesele çözülecek gibi ama asla bulamıyorum. Bulamadıkça içim daha çok sıkılıyor. Sonsuz bir döngü içerisindeyim. İmdat!!

Bu şey eğer somut bir durum olsaydı, şöyle olurdu bence. Ağlarken uyuyakaldığın gecesinin sabahında kahvaltı yaparken zar zor ağzına bir lokma atarsın da o lokma büyür ya sen yutmaya çalıştıkça... Öyle bir lokma işte bu iç sıkıntısı. Sen bitsin, sindireyim diye çabalarken o daha da büyür. Tüküremezsin de debelenir durursun. Sonra seni boğa boğa geçer boğazından. Öyle şeyler. Edit: düzeltme

Anlık hissettiğim durum. Çok beter bir şey. Böyle zamanlarda hayatındaki boşluklar daha da büyüyor, seni içine alıp yutuyor. Aslında buraya upuzun şeyler de yazarım ama ne faydası var? Şu an bunu yazmamın da bir faydası yok ama yine de yazmak istiyorum. Ne saçmalıyorum ben diyerek entiriyi sonlandırıyorum. İyi geceler.

uyandığımdan beri göğsümün ortasında bir öküz var. sebepsiz. hani insan bazen sebebini bilir ama bilmezden gelir, düşünüyorum... yok valla sebep. birazdan bıçak saplayacağım iman tahtama he! (bkz: ruh ağrısı)

Aldığın nefesin yetmemesi, bazen ateş basması, kalbinin göğsüne sığmaması hissi ile tarif edilebilir. Ve benim genellikle çok beğendiğim bir yemeği tıka basa yedikten sonra hissettiğim durum...

Sebepsiz yere de gelebilen moral bozukluğu. Nefes alamıyorum sanki. İçim daralıyor. Hiç keyfim yok. Böyle anlarda keşke diyorum "canım sıkkın" diye yazdığımda "konuşalım" diyip beni rahatlatacak biri olsaydı. Sesi bana huzur verseydi. Bana keyifli bir şeyler anlatsaydı.

gorsel biri küfür etse daha az etkisi olurdu ya.

tam olarak beni şu an sikip atan şey

Son zamanlarda yaşadığım durum. Kendimi sürekli dışarı atmaya çalışıyorum. Evde durdukça duvarlar üstüme geliyor boğuluyorum. Bilmiyorum ne zaman geçecek bu durum, belki de hiç geçmeyecek. Bari alışsam bu iç sıkıntısıyla yaşamaya

Yaklaşık 1 ay önceye kadar düşünmekten kafamdaki sesleri susturmaya çalışmaktan dertten tasadan geceleri ne uyuyordum ne de gündüzleri kafam rahat oluyordu içimde sürekli bir sıkıntı vardı hatta 1 ay içinde 7-8 kilo verdim stresten sonra kafada bişeyleri oturtup soru işaretlerini giderdim kısaca yeni bir sayfa açtım o günden beri kafam aşırı rahat mutluyum huzurluyum ama o yaşadığım iç sıkıntıyı allah düşmanıma bile yaşatmasın öyle bir bunalımdı.

İç sıkıntısını da aşıp beni hasta etmesi

sabah sabah amıma koyandır. feci çöktü üstüme. (bkz: olm git belamı senden bulmiyim)

Sabahtan beri içim sıkılıyor, ruhum daralıyor. Oturduğum yerde duramıyorum, uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum. Kalkıp çığlık atasım geliyor. Ama sanki çığlık atmak da yeterli değil gibi. Sıkışıp kalmış gibi hissediyorum kendimi.

Annem boşluktan oluyor derdi de inanmazdım. Gerçekten boşluk önemli bir ayrıntı bu konuda. O kadar yoğunum ki, canımın düşüncelerini dinleyecek vaktim yok gün içinde. Akşam da zaten uykum geliyor. Düşünemiyorum. Çok iyi oldu bana.

Bazen içime bir sıkıntı çöker ve o gün kötü bir şey olur. O iç sıkıntısını yaşarken bir şey olacağını bilirim ama bunu adlandıramam genelde. En son bunu yaşadığımda arkadaşım vefat etmişti. Şaşırtıcı ve ürkütücü geliyor.

'Öffff' ler ve 'Offffff' ların eşlik ettiği bunalım tipi. Tutup fırlatamıyorsunuz bu yüzden bu harf dizimlerini kullanıyorsunuz. Gerçekten iç sıkıcı !